16 i 17 września Koło nr 1 zorganizowało wyjazd na Targi specjalistyczne o charakterze energetycznym ENERGOTAB w Bielsku Białej .
W pierwszym dniu wyjazdu zwiedziliśmy targi ENERGETAB to największe w Polsce targi nowoczesnych urządzeń, aparatury i technologii dla przemysłu energetycznego. To jedno z najważniejszych spotkań czołowych przedstawicieli sektora elektroenergetycznego.
W targach ENERGETAB 2015 swoje produkty zaprezentowało ponad 700 wystawców z 20 krajów Europy i Azji. Teren targów obejmuje ponad 30 tys. m2 powierzchni ekspozycyjnej, zarówno w nowo wybudowanej, nowoczesnej hali wielofunkcyjnej, jak i w pawilonach namiotowych oraz terenach otwartych – na których wystawcy mają możliwość ekspozycji wielkogabarytowych i ciężkich eksponatów.
Ekspozycja targowa obejmuje następujące obszary tematyczne: przesył, dystrybucję i rozdział energii elektrycznej i cieplnej, wytwarzanie energii elektrycznej i cieplnej, elektrotechnikę i elektronikę przemysłową.
Targi ENERGETAB to największe w kraju targi nowoczesnych urządzeń i technologii dla energetyki a zatem doskonałe miejsce promocji i budowy wizerunku firmy. Bielskie targi znane są z dużej frekwencji kompetentnych zwiedzających – w tym roku ich liczba znacznie przekroczyła 15 tysięcy osób. Wysokim prestiżem cieszą się wyróżnienia w konkursie targowym, którego celem jest promowanie najbardziej wyróżniających się produktów (urządzeń, aparatów, sprzętu, technologii) prezentowanych na targach i zgłoszonych przez wystawcę do Konkursu. Decyzję o przyznaniu wyróżnienia i jego kategorii podejmuje Komisja Konkursowa, którą tworzą eksperci partnerów targów.
Strategicznym Partnerem targów ENERGETAB 2015 jest TAURON Polska Energia SA.
Targi to wyjątkowa okazja jednoczesnego spotkania zarówno klientów jak i konkurentów.
Po południu udaliśmyśmy sie na stronę czeską Cieszyna a dalej pod pomnik pamięci dwóch polskich lotników Żwirki i Wigury.
Stanisław Wigura (ur. 9 kwietnia 1901 w Warszawie, zm. 11 września 1932 w katastrofie lotniczej pod Cierlickiem Górnym koło Cieszyna) – polski konstruktor lotniczy, inżynier i lotnik, współzałożyciel zespołu konstrukcyjnego RWD, wykładowca Politechniki Warszawskiej. Wraz z pilotem Franciszkiem Żwirką zwyciężył w międzynarodowych zawodach lotniczych Challenge 1932.
Urodził się w Warszawie 9 kwietnia 1901. Od wczesnej młodości interesował się techniką i lotnictwem, był aktywnym harcerzem 2 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej. W 1920, podczas wojny polsko-radzieckiej, służył ochotniczo w 8. pułku artylerii polowej. Po wojnie powrócił do nauki. Ukończył w 1922 roku Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie[1] i rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Był jednym z założycieli Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej, w której spotkał m.in. Stanisława Rogalskiego i Jerzego Drzewieckiego. W grudniu 1925 studenci Sekcji utworzyli warsztaty Sekcji Lotniczej, w których budowali samoloty. W 1926 Wigura i Rogalski opracowali swój pierwszy samolot WR-1 (nazwa pochodziła od ich inicjałów), zbudowany w 1927 roku.
W 1927 trójka konstruktorów: Rogalski, Wigura i Drzewiecki podjęła stałą współpracę, tworząc zespół konstrukcyjny RWD, nazwany tak od inicjałów założycieli. Wigura odpowiedzialny był w nim przede wszystkim za obliczenia konstrukcji. W 1928 zbudowali pierwszy samolot sportowy RWD-1, wyróżniony za oryginalną konstrukcję (powstał jeden egzemplarz). W 1929 roku Wigura ukończył Politechnikę, uzyskując dyplom inżyniera-mechanika. W tym samym roku uzyskał dyplom pilota sportowego w Aeroklubie Akademickim. Zespół RWD zaczął konstruować coraz bardziej udane samoloty – sportowy RWD-2 z 1929 roku zbudowano w liczbie 4 sztuk, a jego rozwinięcie RWD-4 z 1930 – w liczbie 9 sztuk. Samoloty te były aktywnie używane w polskim sporcie lotniczym początku lat trzydziestych, odnosząc pewne sukcesy.
W tym czasie Wigura zaczął też sam brać udział w sporcie lotniczym. Najbardziej znaczącym czynnikiem stała się jego przyjaźń ze starszym o 6 lat porucznikiem pilotem Franciszkiem Żwirką, w 1929 skierowanym przez władze wojskowe na stanowisko oficera łącznikowego przy Aeroklubie Akademickim.
Od tej pory Wigura najczęściej latał w załodze ze Żwirką jako mechanik. Między 9 sierpnia a 6 września 1929, na pierwszym egzemplarzu RWD-2, odbyli lot okrężny wokół Europy długości prawie 5000 km na trasie Warszawa-Frankfurt-Paryż-Barcelona-Marsylia-Mediolan-Warszawa. 6 października, również na RWD-2, zwyciężyli w I Locie Południowo-Zachodniej Polski. W lipcu 1930 Żwirko z Wigurą na samolocie RWD-4 wzięli udział w międzynarodowych zawodach samolotów turystycznych Challenge 1930, lecz 25 lipca po przymusowym lądowaniu w Hiszpanii musieli się wycofać na skutek awarii silnika.
7 września 1930 Żwirko z Wigurą na RWD-2 ponownie zwyciężyli w II Locie Południowo-Zachodniej Polski, na przełomie września i października na RWD-4 zwyciężyli w III Krajowym Konkursie Awionetek, a na przełomie września i października 1931 na prototypie RWD-5 – w IV Krajowym Konkursie Samolotów Turystycznych.
W międzyczasie Wigura z pozostałymi konstruktorami projektował nowe samoloty: łącznikowy RWD-3 z 1930 (jeden egzemplarz), sportowy RWD-7, do bicia rekordu wysokości, z 1931 (jeden egzemplarz) i sportowy RWD-5 z 1931, zbudowany w liczbie 20 sztuk i wsławiony lotem przez Atlantyk. W 1932 roku powstał nowoczesny samolot sportowy RWD-6, przeznaczony na zawody samolotów turystycznych Challenge 1932. Wytypowany do wzięcia udziału w Challenge’u, Żwirko na swojego mechanika wybrał Wigurę. W zawodach rozegranych w dniach 20-28 sierpnia 1932 załoga Żwirko i Wigura, na RWD-6, zajęła pierwsze miejsce, wygrywając z uważanymi za faworytów załogami niemieckimi oraz reprezentacjami pozostałych krajów i przynosząc wielki sukces polskiemu lotnictwu. Było to wspólne osiągnięcie pilota i konstruktora. Na pamiątkę tego wydarzenia Święto Lotnictwa Polskiego jest obchodzone w dniu 28 sierpnia.
11 września 1932, lecąc na meeting lotniczy do Pragi, Franciszek Żwirko wraz ze Stanisławem Wigurą zginęli w katastrofie w lesie pod Cierlickiem Górnym koło Cieszyna na Śląsku Cieszyńskim na terenie Czechosłowacji (obecnie Czech). Przyczyną wypadku było oderwanie się skrzydła samolotu RWD-6 podczas burzy (zobacz Żwirkowisko). Obaj zostali pochowani w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, natomiast w Těrlicku (Cierlicku) znajduje się ich symboliczny grób oraz został ustanowiony pomnik (ufundowany przez Aeroklub Morawsko-Śląski w Ostrawie).
Stanisław Wigura był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie) i Złotym Krzyżem Zasługi.
Wszystkie te dane mieliśmy okazję posłuchać w DOMU POLSKIM, który stoi wybudowany w pobliskiej miejscowości i opwiedziany przez entuzjastę tego miejsca.
Z tego powróciliśmy na nocleg do Ustronia.
Drugi dzień to bardzo wczesne wstanie i wyjazd do Krakowa a dokładnie do Niepołomic i fabryki Ciężarówek MAN-a.
Zakład w Niepołomicach koło Krakowa jest jednym z najmłodszych ośrodków produkcyjnych Grupy MAN Truck & Bus AG. Zakład został otwarty w październiku 2007 po niespełna dwuletnim okresie budowy.
Zakres produkcji obejmuje pojazdy ciężarowe z serii TGS i TGX o dmc powyżej 16 ton. Są one montowane w różnych konfiguracjach jako pojazdy 2, 3 i 4 osiowe, np. ciągniki siodłowe, pojazdy pod zabudowę oraz pojazdy z napędem na wszystkie koła. Kluczowymi rynkami zbytu zakładu jest Europa Wschodnia i WNP. Pojazdy są również dostarczane do Europy Zachodniej, na Bliski Wschód, do Azji i Afryki.
Kraków jest wyłącznie zakładem montażowym, co oznacza, że główne podzespoły, takie jak osie, silniki lub kabiny kierowcy są dostarczane przez inne zakłady MAN bądź przez zewnętrznych dostawców.
Zdolność produkcyjna zakładu w Krakowie jest oparta na montażu i procesach logistycznych, które są konsekwentnie tworzone i stale rozwijane zgodnie z zasadami „szczupłęj” produkcji (lean manufacturing). Szczególną uwagę poświęca się długoterminowej realizacji systemu produkcyjnego MAN. Czynnikiem kluczowym są tutaj znakomicie wykształceni i zaangażowani pracownicy.
Zakład w Krakowie pragnie również spełnić swoje zobowiązania wobec środowiska naturalnego i społeczności lokalnej działając jako atrakcyjny pracodawca. Dlatego też zakład angażuje się w różne regionalne projekty, również w obszarze edukacyjnym i zwraca wielką wagę na ochronę środowiska naturalnego: Zakład, jako jeden z nielicznych polskich przedsiębiorstw, od roku 2011 certyfikuje system ekozarządzania i audytu według wysokich standardów systemu EMAS oraz certytikat OHSAS 18001:2007 od 2014.
Najcenniejszym zasobem zakładu w Krakowie są jego pracownicy. Wspólnie z pozostałymi zakładami MAN w Polsce, zakład w Krakowie został dwukrotnie wyróżniony certyfikatem „TOP Employers Polska“.
Historia:
- 2005 – Rozpoczęcie projektu
- 2005 – Podpisanie umów inwestycyjnych w Warszawie
- 2006 – Wmurowanie kamienia węgielnego
- 2007 – Wiecha i rozpoczęcie produkcji przedseryjnej
- 2007 – Oficjalne otwarcie zakładu i uruchomienie produkcji seryjnej
- 2011 – MAN Truck & Bus wśród 30 najlepszych polskich przedsiębiorstw z
- certyfikatem EMAS
- 2012 – TOP Employers Polska 2012 certyfikat dla MAN Truck & Bus Polska;
- 2013 – MAN Truck & Bus Polska ponownie wyróżniona certyfikatem TOP
- Employers Polska 2013
- 2013 Pierwszy TGX z Euro 6 zjeżdża z taśmy produkcyjnej
- 2014 MAN Trucks z certyfikatem OHSAS 18001:2007
- 2014 MAN Trucks na 1. Miejscu Listy Firm Społecznie Odpowiedzialnych
- 2014 W listopadzie z lini produkcyjnej MAN Trucks zjeżdża pojazd z numerem 60.000
Należą się tu szczególne podziękowania dla pani Magdalena Wida-Faron z Firmy MAN, która zapewniła nam jak najleszych opiekunów do zwiedzania zakładu, którzy dokładnie wyjaśnili zasady działania zakładu jak i też szczegłowo odpowiadali na zadawane pytania.
Do Tarnowa wróciliśmy w godzinach popołudniowych.
